หม่าม๊าครับ
ก่อนที่หม่าม๊าจะอ่านความในใจของผมในบันทึกนี้
ผมอยากบอกให้หม่าม๊าสบายใจว่า
ผม..โมโจโจโจ้..ลูกรักของหม่าม๊า ยังรักหม่าม๊าอย่างไม่มีข้อแม้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงครับ
แต่..หม่าม๊าครับ
ผมเกลียดโอลิมปิคครับ...
ไม่ใช่เพราะมันเป็นกีฬาของมวลมนุษยชาติ ที่มวลสุนัขไม่ได้มีส่วนร่วม
ไม่ใช่เพราะมันทำให้หม่าม๊าขึ้นนอนดึกแล้วผมอดนอนไปด้วย
แต่..หม่าม๊าครับ
ผมหวาดหวั่น จิตตก อกระแวง..ทุกครั้งที่มีนักกีฬาไทยลงแข่งขันครับ
วันก่อนครับ..หม่าม๊า
เป็นวันแรกที่นักยกน้ำหนักสาวไทยรุ่น 48 กก. ลงแข่งครับ ..พี่ฟ้ากับพี่มายด์ครับ
กำลังเคลิ้มๆ จะหลับไหลในพะวัง พลันได้ยินเสียงหม่าม๊าแว่วเข้าหู "ฮึ้บ!"
แล้วในนาทีต่อมาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว มุดหนีไปหลบภัยที่ใต้เก้าอี้ครับ...
หม่าม๊า ตะโกนเสียงดังสนั่นกลางดึกว่า "ตี"
ตีใคร ตีอะไรกันคร้าบบบบบบบบบบบ ผมนอนอยู่เฉยๆ
เหล่ตามองเห็นภาพในโทรทัศน์ อ๋อ...พี่สาวนักยกน้ำหนักกำลังคลีนแอนด์เจิร์ค...
พี่มายด์...คลีน หม่าม๊า...ฮิ้บ
พี่มายด์...เจิร์ค หม่าม๊า...ตี
..ท่ายกของหม่าม๊า..สวยกว่าของพี่มายด์อีกครับ เสียแต่ว่า ไม่ได้มีคานอะไรในมือเลย
ยกอะไรกันครับหม่าม๊า..
แต่...หม่าม๊าครับ
หม่าม๊ายังไม่ยอมหยุดเพียงแค่นั้นครับ ไม่ว่าจะชาติไหนชาติไหน หม่าม๊าก็ "ฮิ้บ-ตี ฮึ้บ-ตี" ตลอดๆ ครับ
หม่าม๊าครับ....ผมเครียด
หลายวันเข้านักกีฬาไทยก็ทะยอยตกรอบ แม้จะทำดีที่สุดแล้ว
แต่หม่าม๊าเสียงดีไม่มีตกครับ
จะกีฬาไหนกีฬาไหน หม่าม๊าก็ "ตี ตี ตี้"
อยากรู้เหลือเกินครับ เวลาหม่าม๊าเชียร์วิ่ง 100 เมตรชาย
หม่าม๊าจะตีๆๆๆๆ ทุกครั้งที่พี่เขาซอยเท้าหรือเปล่าครับ
ถ้าอย่างนั้น ผมกระซิบปะป๊าเบาๆ ว่า...ป๊าครับ ป๊าจะกำพร้าเมียก็งานนี้แหละครับ...
..เอ๊ะ! ป๊ายิ้มมุมปาก...
ยิ่งวันนี้ยิ่งเครียดครับ
พี่เอพี่อาร์ท ครับหม่าม๊า... เสียงกรี๊ดของหม่าม๊า ผมนึกว่าปะป๊าขาขาดครับ
ทั้ง "กรี๊ดดดด" "ตีๆๆๆ" "แอร้ยยยยย" โดดไปมาเหมือนหนีแมลงสาบอยู่ซักพักทุกอย่างก็สงบลง
หม่าม๊า...ควักผมออกมาจากเก้าอี้ กอดผมร้องไห้
ผมให้อภัยได้ครับหม่าม๊า....อย่าร้องนะครับ
"โถ ลูกเอลูกอาร์ทของป้า โอกาสหน้าเอาใหม่นะลูก"
...เอ่อ..หม่าม๊าครับ....ผมเสียใจ แต่ไม่แคร์....
รักเสมอ
โมโจโจโจ้










