จะถึงวันครบรอบแต่งงานปีที่ 10 หรือ 3,650 วัน
3,650 วัน ที่เดินทางมาด้วยกัน
เหมือนเราเดินบนทางที่สร้างด้วยก้อนอิฐ 7,300 ก้อน
เหมือนเราก็ต่างมีอิฐตัวหนอนคนละ 3,650 ก้อน
ค่อยๆ วางอิฐคนละก้อน ทีละก้อน ในแต่ละวัน...
วางเคียงข้างกันเป็นทางเดินที่เราค่อยๆ เดินข้างกันไป
เมื่อครบรอบ 10 ปี เราก็มีทางเดินที่สร้างด้วยอิฐ 7,300 ก้อน
เมื่อถึงวันนี้เราหยุด แล้วหันกลับไปมองทางเดินที่เราสร้าง
และได้เดินเคียงข้างกันมา
...เราจับมือกัน มองหน้ากัน แล้วอมยิ้ม....
มันไม่ได้ราบเรียบสวยงาม
..บางช่วงมันกระเดิดขึ้น...
..บางช่วงบิดเบี้ยว คดเคี้ยว...
...บางช่วงเป็นร่อง เป็นหลุม เพราะอิฐประกบกันไม่สนิท...
...บางครั้งเราก็พากันสร้างเป็นวงเวียน วนไปวนมา...
...เราจับมือกัน มองหน้ากัน แล้วยิ้ม...
ถึงแม้มันจะไม่ราบเรียบ สวยงาม มันมีจุดขาดๆ เกินๆ
แต่มันก็เป็นทางเดินที่สร้างด้วยก้อนอิฐ 7,300 ก้อน
..เคียงข้างกัน ทอดยาวจากวันแรกจนวันนี้...
วันนี้ วันที่เรามาถึงตรงนี้
เราจับมือกัน นั่งพักข้างกัน ทบทวนทางเดินที่เราร่วมสร้างกันมา
..ทางที่วางอิฐวันละก้อน คนละก้อน...
บางวัน เราคนใดคนหนึ่งเหนื่อยจนเกินกว่าจะวางอิฐ
ท้อจนกว่าจะก้าวขาเดิน
แต่จะมีอีกคนหนึ่งเสมอที่คอยช่วยเราจับมือประคองวางอิฐ
แล้วฉุดให้เราเดินหน้าต่อไป
บางวันเราก็สะดุด ล้มลงบนทางที่เราสร้างไม่เรียบร้อย
เราก็จับมือกัน มองหน้ากัน เช็ดน้ำตาให้กัน
แล้วช่วยกันพยุงลุกขึ้นสร้างทาง และเดินด้วยกันต่อไป
..เราจับมือกัน มองไปข้างหน้า พรุ่งนี้เราจะวางก้อนอิฐกันอีกคนละก้อน..
และแน่นอนมันจะวางเคียงข้างกัน แล้วเราจะก้าวเดินไปบนทางนั้นด้วยกัน
..แต่ว่าไม่มีทางรู้เลยว่า เราเหลืออิฐอีกคนละกี่ก้อน...
เหลืออีกกี่วันที่เราจะวางอิฐร่วมสร้างทางแล้วเดินไปข้างกัน
..ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่อิฐของใครคนใดหมดลง...
คนที่เหลือก็จะยังมีอิฐไว้สร้างทาง แล้วมุ่งหน้าเดินต่อไปบนเส้นทาง
เพียงแต่ว่าเส้นทางนั้นคงจะเงียบเหงา และแคบลง จนเราต้องเดินอย่างระวัง
เพราะจะไม่มีคนคอยช่วยระวัง ไม่มีคนช่วยพยุง ไม่มีคนมาเดินข้างกัน
...วันนี้เราจับมือกัน มองหน้ากัน หัวเราะให้กัน....
เราให้คำมั่นสัญญาที่ไร้เสียง แต่ได้ยินด้วยใจ
..ว่าเราจะวางอิฐสร้างทางคู่กัน มุ่งหน้าเดินเคียงข้างกัน...
...จนกว่าอิฐของใครคนใดจะหมดลง..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น