แหม! เหมือนเพิ่งเขียนเรื่อง "8ปีที่ผ่าน" ไปเมื่อวาน
เวลาช่างผ่านไปเร็วเหมือนตีนกาที่ปรากฏบนหน้าเสียเหลือเกิน
ปีที่ 9...
เมื่อตอนแต่งงานได้ปีที่ 2 เจอผู้ใหญ่ชาวต่างชาติท่านหนึ่ง
อายุเธอก็ 70 กว่าแล้ว...
เธอบอกว่าแต่งงานมาแล้ว 40 กว่าปี
เรายังถามเธอว่า....
นึกไม่ออกว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกันเมื่ออยู่ด้วยกันนานๆ
ไม่ต้อง 40 ปีหรอกแค่ 10 ปีก็ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว...
เธอตอบว่าก็คุยกันเรื่องลูก เรื่องบ้าน และสารพัดเรื่องตามสถานการณ์ประจำวันนั้นแหละ
ตอนนั้นนึกภาพไม่ออก...
สมัยเป็นเด็ก จำได้ว่าต้องแอบโทรศัพท์คุยกัน
คุยมันทุกวัน วันละ 2 ชั่วโมง
ไม่มีเบื่อ....
ตอนนี้ก่อนหลับตานอนก็เห็นหน้า ลืมตาตื่นมาก็เจอ
กินข้าวเย็นพร้อมกัน กินกาแฟตอนเช้าด้วยกัน
แล้วจะเอาอาร๊ายมาคุย.....หืม......
ตอนปีที่ 8 เราว่าเราเข้าใจกัน ไม่ต้องพูดก็รู้ใจ
รับได้ และให้อภัยเสมอ
ปีที่ 9 นี้...
มันเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เพราะเราเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดกัน....
มันทำให้บทสนทนาของสองเราสั้นลง...
บางครั้งพูดกันคนละเรื่องแต่ยังคุยกันอยู่ยกตัวอย่างเช่น
เมีย "เค้าอยากได้ naked มากเลยอะ ลองใช้ของเพื่อนแล้วดี๊ ดี"
ผัว "เมื่อคืนงงมาก เกล็น จอห์นสัน เสือกเตะเข้าเฉยเลย"
เมีย "ว่าจะซื้อจากเว็บแหละ ทาแล้วติดทนนานมากเลย"
ผัว "ลูกแรกนี่ ซัวเรส"
เมีย "....."
ผัว "...."
เมีย "กินข้าวกับไรดีเย็นนี้"
ผัว "หมูกระเทียม"
เรา "......"
เพราะการที่เราคิดว่าเราเข้าใจกัน...
ทำให้เราสื่อสารกันน้อยลง...
เลยทำให้เราไม่เข้าใจกัน...
ทำไมเรากลายเป็นไม่เข้าใจกันไปได้ เพราะเคยแค่มองตาก็รู้ใจ
ชีวิตประจำวันทำอะไรบ้างเรารู้กัน
นั่งคิดมาหลายวัน...
ได้คำตอบมาหนึ่งอย่างว่าเราและเขาในวันนี้ไม่ใช่เราและเขาคนเมื่อวาน
เวลาหมุนไปเรื่อยๆ คนเราก็เปลี่ยนไปทีละนิด
จากที่รักกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น ผูกพันกันมากขึ้น
แต่สื่อสารกันน้อยลง
มันคือ..
...กับดัก ชีวิตคู่.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น