ปีนี้เวลาผ่านไปไวยิ่งกว่าโกหก มากเรื่อง ร้อยประเด็น เรียงหน้าเข้ามาให้ต้องคิดต้องตัดสินใจ
ลืมตาขึ้นมาอีกที อ้าว! ครบรอบแต่งงานปีที่ 13 แล้วค่ะ
ปกติจะคิด key message ไว้ล่วงหน้าว่าปีนี้จะเขียนเรื่องอะไร
แต่ปีที่ 13 นี้ไม่ได้คิดค่ะ
ดังนั้นเมื่อคุณได้อ่านบันทึกนี้จบแล้ว คุณจะได้สามารถจับ key message ได้
เพราะว่ามันไม่มี....
มันไม่มีคำจะกล่าว...
ไม่มีคำไหนจะอธิบายความสัมพันธ์ของคนสองคนที่เกิดคนละวัน
โตมาคนละที่ ถูกเลี้ยงมาในสิ่งแวดล้อมครอบครัวที่แตกต่างกัน
แล้วบังเอิญมาเจอกัน แยกจากกัน แล้วกลับมาถูกผูกติดกันมากกว่า 13 ปี
มันไม่อาจอธิบายว่าเป็นความสัมพันธ์ที่แค่มองตาก็รู้ใจ เพราะบางครั้งพูดกันยังไม่เข้าใจ
มันไม่อาจอธิบายว่าเป็นความสัมพันธ์ที่อยู่เคียงข้างกันเสมอ เพราะเราต่างคนต่างเดินในบางครั้ง
มันไม่อาจอธิบายว่าเป็นความรักความผูกพัน เพราะมันตื้นเขินเกินไป
มันจะหาคำไหน อธิบายยังไง ถึงคนคนนึง ที่ไม่ได้ผูกพันกันทางสายเลือด
แค่บังเอิญมาเจอกันและรู้จักกันมากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิต คนที่ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา
คนที่ไม่ได้เป็นที่พึ่งได้ทุกเรื่อง
เขาเป็นคนที่เศร้าใจกับเรื่องที่เราเศร้าใจ คนที่กอดเราและพร้อมที่จะร้องไห้ไปกับเรา
น้ำตาและอ้อมกอดของเขาไม่ได้ทำให้เราหยุดร้องไห้
แต่มันแค่ทำให้รู้สึกว่ามีคนคนหนึ่งที่รู้สึกเหมือนเรา เศร้าไปกับเรา ทุกข์ใจไปกับเรื่องของเรา
ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่เราต้องการ...แค่คนที่รู้สึกเหมือนเรา
มันจะหาคำไหน มาอธิบายถึงคนที่เมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไม่ว่าเล็กหรือใหญ่
เราจะบอกเขา...
เพราะรู้ว่าเขาพร้อมที่จะดีใจหรือแม้แต่จะทุกข์ใจไปกับเรา...โดยไม่มีข้อแม้
มันจะมีคำไหน มาอธิบายถึงคนที่เมื่อเราอยู่กับเขา......
เราเป็นตัวเอง เราไม่เคยแบกหน้ากาก พร้อมที่จะวางภาระบนบ่าทั้งหมดลง
เมื่ออยู่กับเขา...
เขาไม่ใช่จะรับได้ทุกอย่างที่เป็นเรา เขาไม่ใช่จะช่วยแบ่งเบาภาระทั้งหมด
แต่เวลาที่อยู่กับเขา...มันเบา...มันรู้สึกสบาย...เป็นความเบา สบายทางวิญญาน
เป็นความสบายที่ดีพมาก เหมือนนั่งหลับตาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ปีนี้จึงหมดคำจะพูด...
ถึงผู้ชายคนนึงกับความสัมพันธ์นึงที่ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย...
13 ปีที่ผ่านมา...หมดคำจะพูดจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น