อีกไม่กี่ชั่วโมงจะหมดวันครบรอบปีที่ 17 แล้ว
ปีนี้ยังไม่ได้คิดอีกเหมือนกันว่าเขียนหัวข้ออะไรดี
แต่พอนึกย้อนกลับไปตลอดปีที่ 17 แห่งการสมรสคำคำนึงก็สว่างวาบมาให้หัว
.....เหนื่อย...........
เหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่ห่างกันเหรอ...เปล่า
เหนื่อยกับการปรับความเข้าใจกันเหรอ...เปล่า
เหนื่อยกับมือที่สามเหรอ...เปล๊าาาาาาา
....แล้วเธอเหนื่อยกับสิ่งใดกันเล่า-เสาวภาพถาม
....ฉันเหนื่อยกับการซ้อมวิ่ง-ฝนกล่าว
ใช่ค่ะในขณะที่หลายท่านเหนื่อยเรื่องที่เป็นเรื่อง
เรา...โดยเฉพาะดิฉันเหนื่อยกับการซ้อมวิ่งมาก
วิ่งแค่ไหน วิ่งแค่มาราธอน ปลายปีนี้
เรื่องมันเริ่มต้นที่ตรงนี้ค่ะทุกคน
เริ่มขึ้นเมื่อฝนซื้อรองเท้าพร้อมป้ายยาชวนฉัตรชัยผู้ไม่เคยวิ่งและไม่คิดจะวิ่งมาเริ่มวิ่งด้วยกัน งานแรกคืองานหนองคายอาเซียนมาราธอน 61 ในระยะฮาล์ฟ
ซึ่งงานนั้นฉัตรชัยซ้อมหนักมากเพราะเป็นงานแรกของนาง จากที่ไม่เคยวิ่งก็ซ้อมวิ่งทุกวัน ปลายปีนั้นเราทำเวลาได้ดีทีเดียว ฝนได้ New PB ระยะฮาล์ฟ
จบงานนั้นแล้วทางนี้ฮึกเหิมมากแม่ เริ่มจากตั้งเป้าว่าเมื่อครบรอบปีที่ 17 เราจะทำระยะสะสมกันที่ 1,700 โล และงานหนองคายมาราธอนปีหน้าเราจะจบฟูลมาราธอน 42.195 ด้วยกันเว้ยยยยยยแก
พอตั้งเป้าแล้วฉัตรชัยก็ซ้อมวันละ 5 วันละ 10 บางวัน 15 กิโลตอนนี้ซ้อมยาวจนถึง 28 แล้วค่ะ ไม่ใช่แค่อิน แต่อินมากกกกกก อินไปป่าว อินจนส่งแรงกดดันมาทางนี้แบบมากเกินจะทนทาน เพราะว่าแรงกดดันไม่เคยส่งผลกระตุ้นในทางบวกกับฝนเลย ไม่สามารถจะผลักดันอะไรทั้งนั้น
ทั้งที่เราต่างคนต่างซ้อมด้วยกันแต่คนละที่ ฉัตรชัยซ้อมที่ริมโขง ฝนซ้อมที่เลียบด่วน แรงกดดันยังส่งมาถึงเลยค่ะ
จนปีนี้หัวข้อที่เราทะเลาะกันคือ “รองเท้าฉันดีกว่ารองเท้าเธอ” “ต้อง drill แบบไหนถึงจะดี” “วันนี้ซ้อมได้กี่โล” “ท่าไหนสร้างกล้ามเนื้อแฮมได้ดีกว่ากันระหว่างเดดลิฟท์กับเลคลังค์”
แล้วไม่ใช้ทะเลาะกันเล่นๆ แต่ถึงขั้นวางหูใส่เลยค่ะ
โชคดีที่ถึงแม้ปีนี้จะเป็นปีที่ 17 แล้วเราก็ยังคงรักษาสัญญาที่จะเคลียร์ใจกันภายใน 24 ชั่วโมง ถึงแม้จะเป็นปีที่ 17 แต่เรายังขอโทษและให้อภัยกันเสมอ
เมื่อเช้าเราไปฉลองครบรอบปีที่ 17 ด้วยการไปซ้อมวิ่ง 17 กิโลเมตรด้วยกัน
ฉัตรก็พยายามลดเพซ ไม่กดดัน และยอมที่จะหยุดรอ
ฝนก็อดทนขึ้น สนุก และพยายามไปให้เร็วขึ้น
ชึวิตคู่มันคงเป็นอย่างงี้ เราไม่ได้ไปในจังหวะเดียวกัน
เราไม่ได้ไปด้วยความเร็วเท่ากัน แต่เรายังสามารถไปพร้อมกันได้
ก็มานั่งทบทวนบนความเหนื่อยล้าของสองขาและส้นเท้าก็พบว่าการจะเดินไปด้วยกัน
เริ่มต้นขึ้นในวันที่เราตัดสินใจว่าจะไปให้สุดทางกับคนนี้
แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง ถึงแม้จะเดินด้วยความแรงและความเร็วไม่เท่ากัน
แต่เราสามารถไปด้วยกันจนสุดทางด้วยความเข้าใจ ความเห็นอกเห็นใจ คำขอโทษและให้อภัยกันเสมอ
...ถ้ารอดจากมาราธอนปีนี้ไปได้....
...เราคงจะเหนื่อยด้วยกันด้วยเรื่องอะไรเรื่องหนึ่ง....
...เราคงจะฝ่าฟันไปด้วยกันอีกครั้งและอีกครั้ง.....
...เราคงจะด้วยกัน อย่างงี้ไปเรื่อยๆ...
...เราคงจะด้วยกัน ไปจนสุดทางนะ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น