นี่แต่งงานมา 12 ปีแล้ว ครบรอบปีนักษัตร ชวด ฉลู ขาล เถาะ จนถึง จอ กุล ผ่านมาครบแล้ว
ผ่านปีชง ปีเชง ผ่านการทะเลาะและการให้อภัย
ผ่านวันดีคืนร้ายมาแล้วหนักบ้างเบาบ้างก็ประคองกันไป
แต่ปีนี้ ปีที่ 12 มันยากเหลือเกิน...
บททดสอบที่เรารู้ดีอยู่ว่าจะต้องเกิดขึ้น ไม่ช้าก็เร็ว
เราต่างมีหน้าที่ที่ยินดีและเต็มใจทำอย่างยิ่ง
เพราะเราทั้งสองคนต่างต้องทำหน้าที่ ที่ทำให้เราต้องแยกจากกัน แบบชั่วคราว
ปีก่อนหน้านี้เป็นการซ้อมใหญ่
ปีนี้แสดงจริง เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน สองสามเดือนเจอกันที
อีตอนปีซ้อมใหญ่มันง่ายเหลือเกิน เรามั่นใจว่ารักกัน และเราผ่านมันมาได้อย่างชิวๆ
แต่ปีนี้สิคุณ แยกจริง ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน
วันก่อนออกเดินทางไปส่งพี่ฉัตรที่หนองคายนี่แบบเพลงมาเลยค่ะ
.......อยากจะร้องไห้ อยากให้เวลาเดินช้าๆ....
.......ขอเวลาสักหน่อยอยากมองหน้ากัน
.......อยากหยุดวันเวลานี้ไว้นานเท่านาน ก่อนจะต้องไปปปปปปป.....
โศกฉิบหาย...ขออภัยที่ต้องใช้คำหยาบคาย แต่มันจริง มันจริง มากๆ
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วไอ้เราก็ไม่ใช่แม่นากจะยืนตากยุงรอผัวที่ท่าน้ำทุกวัน
มันก็ไม่ใช่มะ แต่คาดว่าอารมณ์แบบเดียวกับแม่นากมาเต็มจ้ะ
อารมณ์แม่นากตอนนั้นชีคงแบบทั้งกลัว ทั้งเศร้า เหงา และคิดถึง
เสาวภาพก็จัดมาเต็มแบบ ซึ่งรวมๆแล้วขอเรียกว่า
...ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากคนรัก....
เมื่อเราทุกข์ แน่นอน คุณขา
เมื่อเราร้องไห้และโพสต์เพลงฤดูที่ฉันเหงาของฟลัวบนเฟสบุ๊ค เรียบร้อยแล้ว
เราจะมีกลไกหนึ่งที่ใช้จัดการกับความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากนั้น
มันมีชื่อว่า...การปรับตัวให้อยู่คนเดียวได้....
ต้องปรับตัวให้นอนคนเดียวให้หลับ ปรับตัวให้ไม่กลัวเวลาอยู่คนเดียว
ปรับตัวให้ตื่นมาชงกาแฟกินเอง เปิดประตูบ้านเอง กินข้าวเย็นคนเดียว
หากิจกรรมสารพัดสิ่งมาถมเวลาให้หมดไป
เพื่อนและครอบครัวช่วยได้มั้ย...
ขอสารภาพตรงๆหวังว่าเพื่อนจะไม่โกรธ....
มันช่วยได้บ้างแต่ไม่หมด....
โทรศัพท์ line กันได้มั้ย...
ได้แต่ไม่เหมือน...
เราจำเขาได้ในแบบไหน จำเสียง จำรูป จำกลิ่น จำสัมผัส จำอารมณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างกัน
เราจะคิดถึงเขาแบบนั้น เสียงและรูปไม่พอ...
อย่างไรก็ดี มนุษย์เรานี่เก่ง เพื่อให้อยู่รอดได้ วันนึงเราปรับตัวได้...
...ปรับตัวให้อยู่คนเดียวได้...
เมื่อปรับได้...ก็ลดความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพราก...สินะ
...ใช่ ตอนนี้ไม่กลัว ไม่เศร้า ไม่เหงา...
...และไม่คิดถึง.....
ตอนแรกฝนก็คิดว่าหมดปัญหาละกู...
แต่เมื่อทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้เริ่มเห็นปัญหาใหม่แล้วใช่มั้ย?
...ไม่คิดถึง...
มันคือจุดเริ่มต้นของการแยกแบบถาวร
การไม่คิดถึง การชินกับการอยู่คนเดียว
ทำให้เกิดปัญหาน้อยๆ ซึ่งจะรวมตัวเป็นปัญหามากๆ และผนวกกันเป็นปัญหาใหญ่โคตรๆ
ที่ตอนนั้นเราหาสาเหตุกันไม่เจอ ว่าทะเลาะอะไรกันทุกวันวะ
จนเกือบไม่ได้ฉลองครบรอบ 12 ปี
แต่โชคดีเหลือเกินที่มีผู้ชี้ประเด็นให้เห็นว่า
"ความเหงาไม่น่ากลัวเท่ากับการไม่คิดถึง
ความชินชากับการอยู่คนเดียวน่ากลัวกว่าการอยู่คนเดียว"
ปีที่ 13 ของการแต่งงานเรายังคงต้องแยกกันอยู่ต่อไป
รักแท้จะแพ้ระยะทางหรือไม่..
จะมีเรื่องอะไรมาเป็นบททดสอบหรือไม่...
โปรดติดตาม...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น