ใกล้ถึงวันครบรอบแต่งงานแล้ว ก็อยากจะึนึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลานั้น...
8 ปี 6 เดือนที่แล้ว...
เอาล่ะจะต้องแต่งงานแล้วล่ะ ก็ต้องเตรียมงานสิ...
สองสิ่งที่ต้องตัดสินใจกันเองก็คือ...
ของชำร่วยและชุดแต่งงาน นอกนั้นไม่ยาก พ่ออยากได้อะไรก็จัดไป เพราะงานแต่งงานไม่ใช่ของเรา....
งั้นหาฤกษ์...ไม่ต้องรบกวนพระคุณเจ้าที่ไหน
พ่อขอให้เป็นเดือนพฤศจิกายน เพราะพ่อกับแม่แต่งเดือนนี้
แล้ววันล่ะแม่พี่ฉัตรก็เปิดปฏิทินดู เอาวันที่ 16 ก็แล้วกันเพราะเป็นวันข้างขึ้น ที่๋โชคดีคือเป็นวันเสาร์ด้วย....
สถานที่ก็ไม่ต้องคิดเยอะ
พ่อบอกอยากให้ไปที่ร.พ.สงฆ์ตอนเช้าเพราะพ่อกับแม่แต่งงานที่นั่น....น่ารักที่สุด
เย็นก็รร. มารวยละกันใกล้บ้าน...
ขั้นตอนรูปแบบล่ะ
พ่อให้หลักการว่า "งานแต่งงานขอให้ราบรื่น แล้วชีวิตแต่งงานก็จะราบรื่น"
งานแต่งของเราก็ราบรื่น smooth as silk
ไม่น่าเชื่อ..ชีวิตแต่งงานเราก็ราบรื่นจริงๆ
ชุดเหรอก็วนหาหลายร้านเหมือนกันแ้ล้วมาถูกในร้าน ฐปณ แถวลาดพร้าว
ชุดเช้าก็ไม่โป๊ ไม่ปิดมาก ชุดเย็นก็ปิดหมด
ถูกใจ..ที่ไม่ต้องไปขัดตัว หาเครื่องประดับมาให้เยอะอย่าง
....smooth as silk.....
ช่างแต่งหน้าก็ตั้งใจหานะแต่ขอไม่แพงและแต่งเฉพาะตอนเย็นเพราะว่า...
ขี้เกียจตื่นมาแต่งหน้าตอนตีสามตีสี่อ่ะ...
เตรียมงานเสร็จแล้ว...
ถึงวันงาน...
พิธีเช้าเราก็จัดกันที่บ้าน เต็มไปด้วยญาติสนิทมิตรสหาย ม่วนซื่นกันไป
ตามประสาเจ้าสาวที่ตื่นสาย เจ้าบ่าวจะมาอยู่แล้วยังไม่ตื่นเลย
น้าสาวต้องมาปลุก ตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเร็วไว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงสวยเสร็จด้วยตัวคนเดียวไม่ต้องพึ่งช่างกันล่ะ
เสร็จแล้วก็ยกขบวนไปที่ร.พ. สงฆ์เลี้ยงพระและพิธีหลั่งน้ำสังข์
พอตอนหลั่งน้ำสังข์เรียบร้อยแล้ว พ่อก็เป็นคนถอดมงคลให้แล้วมัดติดกันให้แน่น เราจะได้แนบแน่นอยู่คน
พ่อก็ตั้งใจมัดแน่นมาก จนมือเีขียวเลย...
ไม่น่าเชื่อ..เราก็แนบแน่นกันอย่างนั้นจริงๆ
ทุกวันนี้มงคลที่พ่อมัดไว้วันนั้นยังอยู่ในห้องนอน
ก่อนเที่ยงก็เป็นอันเรียบร้อย
แล้วก็ยกขบวนกันไปส่งตัวที่ รร. เลยส่งกันสองรอบ เพราะเราตามใจญาติผู้ใหญ่ทุกท่าน...
พิธีส่งตัวก็น่ารักเขาจะให้ญาติผู้ใหญ่จูงเราขึ้นเตียงแล้วก็ให้ทำเป็นนอนหลับ เสร็จแล้วก็มีเสียงไก่ขันเอ้ก อี๊ เอ๊ก เอ้ก แบบว่าเช้าแล้ว
แล้วคุณเมียต้องตื่นก่อนคุณผัวนะคะ...
น้าสาวก็มาอบรมและให้พร ตอนนี้ต้องร้องไห้กันหน่อยเพราะคิดถึงแม่เหลือเกิน
ส่งตัวเสร็จแล้วอ่ะเหรอก็ต้อง.....
นอนดิ เมื่อเช้าตื่นเ้ช้ากว่าปกติก็ต้องง่วงเป็นธรรมดา
ตื่นมาบ่ายๆ กินข้าว ช่างแต่งหน้ามาพอดี เอาเริ่มแต่งหน้ากันเลย
ผ่านไปสามสิบนาทีไม่ถึงดี อ๊าวเสร็จแล้ว
เฮ้ย ไม่คุ้มเงินเลย แต่ก็ชอบนะ เรียบๆ ไม่เยอะอย่างดี
ในงานเราก็ไม่ยุ่งเลย ยืนเฉยๆ เพราะเพื่อนๆ ช่วยกันยุ่งแทนไปหมดแล้ว
ตอนในงานพ่อบอกว่า "ฝนให้จำวันนี้ให้ดี แขกมากันเยอะมากทั้งๆที่รถติด ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นให้คิดถึงคนที่มาร่วมยินดีกับเราวันนี้"
และฝนก็จำได้ไม่ลืม เหมือนผ่านมาเมื่อวาน...
ไม่ลืมว่าญาติๆ น่ารักแค่ไหนเหนื่อยกันแค่ไหน
ไม่ลืิมว่าเพื่อนๆ น่ารักยังไง มากันเยอะมาก
และไม่ลืมว่าแขกทั้งสองฝั่งมากันอย่างมากมาย
...ไม่ใช่บารมีของบ่าวสาว...
แต่เป็นบารมีของพ่อแม่เราสองคน
ไม่ลืมจริงๆค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น