18 ปีที่ผ่าน: อาการมันเป็นยังไงไหนบอกเมียซิ
เริ่มเขียนบันทึกในวันครบรอบแต่งงานตั้งแต่ปีที่ 8 ก็แสดงว่าเขียนมา 10 ปีแล้ว ปีนี้อยากให้คู่กรณีได้มีโอกาสเล่าความในใจบ้าง “ไหนอาการเป็นไง บอกเมียซิ”
คู่กรณีก็เขียนไม่ค่อยเก่ง เล่าอะไรก็เวิ่นเว้อ เลยจะขอส่งบทสัมภาษณ์ที่ไม่มีการตัดทอน เพียงแค่สงวนคำบางคำเพื่อให้บทความเหมาะแก่บุคคลคนทั่วไป
ฝน- จำวันแรกที่เห็นฝนได้มั้ย
--- เราเจอกันตอนฝน ม. 3 พี่ฉัตร ม. 6 ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดังในย่านบางกะปิ -----
ฉัตร- จำได้ จำได้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงหน้าดุ หน้าตากวนตีน ท่าก็โคตรห้าว
ฝน- ตอนนั้นฝนยังใส่คอซองอยู่เลยนะ ชอบเด็กเหรอ
ฉัตร- ไม่ชอบแล้วจะจีบทำไมอะ
ฝน- ฝนจำวันที่พี่ฉัตรเดินมากับเพื่อนได้ หน้าโรงอาหาร ก็คือเพื่อนพี่ว่าหน้าโหดแล้ว แต่ฉัตรหน้าโหดกว่า เดินมาทำไมไม่รู้ จำไม่ได้ว่าพูดอะไร จำได้แค่ โดนตามไปถึงรถสองแถว ตอนนั้นก็คืออย่างน่ากลัวเอาจริง
ฉัตร- ก็ตื่นเต้นอะ เพื่อนแม่งแซวเกือบโดดต่อยละ คนยิ่งเขิลๆ อยู่
ฝน- เขิลได้น่ากลัวมากอะ
ฝน- ของขวัญที่ฉัตรเคยให้จำได้อยู่ชิ้นเดียว หรือว่าเคยให้ฝนแค่ชิ้นเดียววะ
ฉัตร- อะไร
ฝน- วันวาเลนไทน์ตอน ม. 3 ไง เป็นช่อดอกกุหลาบ กับกล่องตุ๊กตาใส่บุหงากลิ่นกุหลาบ
ฉัตร- จำไม่ได้อะ
ฝน- หลังจากนั้นก็ไม่เคยเซอร์ไพรส์ ไม่เคยให้ของขวัญอะไรเลยนะ เอาจริง
.........
ฝน- สิบแปดปีผ่านไปเป็นไงบ้าง
ฉัตร- ก็ไม่เป็นไง ก็ยังเหมือนเดิม..........
......พอละไม่ถามต่อละ เขิล...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น