ตอนนี้ที่กำลังจะพิมพ์ตัวอักษรตัวแรกมือก็สั่นใจก็เต้นแรง...Heart rate พุ่ง
มีอะไรเร้าใจที่อยากเล่าในปี 14 ที่กำลังจะผ่านไป
หรือแค่ตื่นเต้นที่อีกไม่กี่ชั่วโมงกำลังจะขึ้นปีที่ 15
.......
พอนั่งพิจารณา หายใจลึกยาว จนมือหยุดสั่น ใจเต้นช้าลงก็พบว่า
มันไม่เหมือนเดิม..คำว่าตลอดไปไม่มีจริง
วันนี้วันสุดท้ายของปีที่ 14 ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับวันที่ 16 พ.ย. 2545
มันไม่ได้ตื้นตัน ดีใจ มีความสุขแบบวันนั้น
มันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการเริ่มต้นใหม่กับใครคนหนึ่งที่เรารักและเขาก็รักเรา
วันนั้นจำไม่ได้ว่าเราให้สัญญาอะไรกันไว้หรือเปล่า
....คิดว่าไม่...เพราะถ้าเราได้ให้สัญญากันไว้...เราคงไม่สามารถรักษาสัญญานั้นในวันนี้
.......
แต่สิ่งที่ทำให้ใจเต้นตั้งแต่เริ่มต้นที่เขียนบันทึกนี้
เพราะตื่นเต้นกับความรู้สึกใหม่ที่ไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่แบบเดิม
วันนี้..วันที่เราเลิกบอกรักกันแล้ว
วันนี้...วันที่เราเลิกคุยโทรศัพท์กันบ่อยๆนานๆ
วันนี้...วันที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน
วันที่เราไม่ได้กินกาแฟตอนเช้าด้วยกัน ไม่ได้กินข้าวเย็นโต๊ะเดียวกัน
......เหลือแค่....
วันที่เขาถามทุกวันก่อนนอนว่า...ปิดบ้านล็อครถหรือยัง
วันที่ได้ยินเสียงกัน...ก็อุ่นใจจนอยากหลับตานอน
วันที่แค่อยากรู้ว่า....ที่นั่นร้อนมั้ยฝนตกหรือเปล่า
วันที่อยากรู้ว่าเขากินข้าวหรือยัง...กินกับอะไรใครทำให้กิน
.....มันแค่....
เราใช้ชีวิตอย่างเรียบๆ เงียบๆ ห่างกัน 600 กิโล
จังหวะชีวิตต่างคนต่างเปลี่ยนไปตามเวลา
แต่เราเปลี่ยนไปในจังหวะที่สอดคล้องกัน ถ้ามันเป็นเพลงคงเพราะจับใจ
ตลอด 14 ปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งเกิดขึ้นทำให้จังหวะชีวิตของเราผิดเพี้ยนไปบ้าง
แต่มีบางอย่าง ที่มันยิ่งใหญ่และเรียบง่าย คอยปรับให้จังหวะของเราเข้ากันอีกครั้ง
ย้ำว่า “ยิ่งใหญ่และเรียบง่าย”
ยิ่งใหญ่จนไม่อาจเห็น เรียบง่ายจนไม่ต้องใช้ความพยายาม
14 ปีที่ผ่านมา เราเป็นเหมือนนักดนตรีที่ featuring กันเป็นเพลง ด้วยทำนองต่างๆ กันไป
แล้วแต่โอกาส เพี้ยนบ้าง คร่อมจังหวะไปบ้าง แต่ยังคงเล่นดนตรีด้วยกัน
แม้คำว่าเหมือนเดิมตลอดไปจะไม่มีจริง
แต่ขอให้ไอ้สิ่งที่ยิ่งใหญ่และเรียบง่ายนั้นอยู่กับเราไปนานๆ
ก่อนจะจบบันทึกบรรทัดสุดท้าย
heart rate ก็พุ่งขึ้นไปอีกด้วยความตื้นตันและรู้สึกขอบคุณเสมอ
ที่พี่ฉัตรยังจำวันครบรอบแต่งงานและโทรมาเตือนทุกปี
เพราะปีนี้ฝนก็จำผิดอีกแล้ว
...ยิ่งใหญ่...จริงๆ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น